- cavillor
- căvillor, ātus, 1, v. n. and a. [cavilla], to practise jeering or mocking; or ( act. ) to censure, criticise; to satirize in jest or earnest, to jest, etc. (syn.: jocari, ludere, illudere).(α).Absol.:(β).
familiariter cum ipso etiam cavillor ac jocor,
Cic. Att. 2, 1, 5; cf. Liv. 39, 13, 3; 39, 42, 9; Suet. Tib. 8:facetissime apud aliquem,
Gell. 5, 5, 1.—With acc.:(γ).togam ejus praetextam,
Cic. Q. Fr. 2, 10 (12), 2:hanc artem ut tenuem ac jejunam,
Quint. 1, 4, 5:verba patrum,
Tac. A. 1, 46:tribunos plebis,
Liv. 2, 58, 9:milites Romanos,
id. 5, 15, 4 et saep.—Hence, cavillatus in pass. sense, App. M. 9, p. 230.—With an objective clause:* II.in eo et etiam cavillatus est, aestate grave esse aureum amiculum, hieme frigidum,
Cic. N. D. 3, 34, 83. —Meton., to reason captiously, to use sophisms, to quibble, Liv. 3, 20, 4; Plin. 11, 51, 112, § 267; 35, 10, 36, § 85.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.